nam trzeba. Czasami nie mogę uwierzyć, że jestem tą samą Kate, której nigdy nie było stać na nowe buty. Boję się, że to tylko sen, który nagle zamieni się w koszmar. – Nigdy do tego nie dopuszczę, kochanie. Obiecuję. Nagłym gestem podniosła do ust jego dłonie. – Ludzie popełniali najgorsze oszustwa i zbrodnie tylko po to, żeby zdobyć to, na co my nawet nie zwracamy uwagi. Powinniśmy bardziej doceniać to, co mamy. Cieszyć się, że dopisało nam szczęście. Jeśli o tym zapomnimy, staniemy się pyszni i chciwi, i wtedy możemy wszystko stracić. Richardzie, nie zapominajmy o tym. Proszę. Zaśmiał się. – Wciąż wierzysz w krasnale, elfy i czterolistną koniczynkę, co? – Wiem, że łatwo stracić to, czego się nie ceni. – Zbladła. – Mówię poważnie. – Ja też. I chcę cię zapewnić, że możemy mieć wszystko, czego zapragniemy. Ż e będziesz miała... – Położył palec na jej ustach, widząc, że chce zaprotestować. – Przygotowałem coś dla ciebie. Spóźniony prezent gwiazdkowy. – Sięgnął pod jedną z poduszek i wyjął dużą, kremową kopertę. – Szczęśliwego Nowego Roku, Kate. – Co to? – Sama zobacz. Otworzyła kopertę, wyjęła list i zaczęła pospiesznie czytać. Organizacja Citywide Charities zawiadamiała ich, że zostali włączeni do programu adopcyjnego ,,Podarunek miłości’’. Serce zaczęło jej walić jak młotem, a ręce drżeć. Citywide Charities cieszyła się znakomitą opinią. Przyjmowała podania tylko od pełnych i sprawdzonych rodzin, lecz w zamian gwarantowała, że w ciągu roku dojdzie do adopcji niemowlęcia. Kate już wcześniej przeglądała informatory podobnych agencji, z utęsknieniem też kilka razy sprawdzała ofertę Citywide Charities. Jednak gdy tylko zaczynała mówić o adopcji, Richard stanowczo stwierdzał, że nawet nie chce o tym słyszeć. Uniosła wzrok i spojrzała na męża. Był równie poruszony jak ona. – Co się stało? Przecież nie chciałeś... – Ale ty chciałaś – wpadł jej w słowo. – Jednak... jeśli ty masz inne zdanie, nie możemy... przyjąć tego dziecka – z wielkim trudem wydusiła Kate. – To byłoby nie w porządku. – Chcę, żebyś była szczęśliwa. Najwyższy czas powiększyć naszą rodzinę. Wiem, że nie będziemy tego żałować. Nie mogła wydobyć z siebie głosu, ale nawet gdyby jej się to udało, to i tak miałaby problemy z wyrażeniem tego wszystkiego, co czuje. Więc tylko pocałowała męża namiętnie i z oddaniem. To powinno mu wszystko powiedzieć. Tyle razy przez te lata się całowali, ale dzisiaj było to zupełnie coś innego. Kate czuła się bardziej spełniona i szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Do następnego Bożego Narodzenia powinni mieć dziecko! Zostaną rodzicami i staną się prawdziwą rodziną! – Dziękuję, dziękuję... – szeptała w przerwach między kolejnymi pocałunkami. Zaczęła rozbierać najpierw jego, a potem rozpięła swoją suknię. Grzał ich żar buchający z kominka, a także własna namiętność. – To będzie najwspanialszy rok w naszym życiu – szepnął, układając się na niej. – Nic nie zepsuje naszego szczęścia, Kate. Nikt i nic.