niemniej dreszcz przeleciał mu po krzyżu, co nigdy mu się nie zdarzało, chociaż nieustannie musiał stawiać czoła wrogom i chociaż często widział, jak jego przyjaciele i towarzysze broni padali pod ciosami. Nie bał się niczego, odkąd stanął po stronie prawowitego króla, gdyż od tamtej pory patrzył tylko przed siebie, a za jedyną przewodniczkę miał umiłowanie wolności. W jego życiu nie było miejsca na strach. - Wziął do pomocy pachołka samego diabła! - wybuchnął gniewnie ojciec Gregore. Rycerz starał się go nie słuchać, musiał skupić się na tym, co działo się przed jego oczami. Wskazał na wąwóz, płynącą przezeń rzekę oraz na wznoszące się za nimi skaliste wzgórze. - Tam. Tam musimy stawić im czoła i powstrzymać ich. - Zapewne zaatakują o świcie - rzekł król. - Zapewne. Nie sądzę wszakże, byśmy odważyli się polegać na naszych przewidywaniach - odparł rycerz. Król milczał przez chwilę. RS 3 - W tym wąwozie leży moje domostwo. Rycerz wiedział o tym, podobnie jak wiedział o wielu królewskich dzieciach z nieprawego łoża. Król poślubił swoją wybrankę z miłości, jego ukochana naraziła się na gniew własnej rodziny, biorąc go za męża, jednak z powodu ciągłych walk często byli rozdzieleni, i to na długo. Jedna z córek króla niedawno osiągnęła odpowiedni wiek i została przyjęta na dwór, gdzie posługiwała samej królowej, która w swej wielkoduszności traktowała młodą dworkę dobrze, nie mając jej za złe pochodzenia. Podobnie jak ojciec, dziewczyna była nieustraszona wobec wrogów, lojalna wobec przyjaciół, dumna wobec wszystkich, nieokiełznana przez nikogo. Podobnie jak matka, nieżyjąca już mieszkanka Isle of Skye, była piękna. Wspaniale szyła z łuku, umysł miała równie lotny jak strzały, śmiała się głośno, budziła podziw brawurą, wydając się rycerzowi wcieleniem wszystkiego, o co walczyli - wolnego, nieujarzmionego ducha tego kraju. Zawładnęła zarówno jego myślami, jak i sercem. Czasem, gdy wieczorem kładł się do snu na twardym gruncie, zapominał o wojnie, przestawał czuć mdłą woń krwi ciągnącą od pola bitwy i oddawał się marzeniom, na nowo pozwalał, by córka króla go uwiodła, czuł zapach jej skóry i dotyk jej ciała. Zwrócił się ku królowi. - Nie zaczekają do świtu. - Wskazał na księżyc wznoszący się po wschodniej stronie nieba. - To Czarcia Pełnia przepowiedziana przez ojca Gregorem. Wystarczy im jego światło, choć czerwone i niewyraźne. RS 4 Król drgnął gwałtownie i chwycił rycerza za ramię, wbijając spojrzenie w dno jaru. Rycerz podążył za wzrokiem swego władcy i nagle jemu również zaparło dech w piersiach. Rozległ się hałaśliwy wybuch śmiechu, witający triumfalny powrót kilku jeźdźców, którzy widać pojechali na przeszpiegi. Kopyta tętniły głośno, a jeźdźcy krzyczeli jeszcze głośniej, jakby chcieli, by przeciwnik ich usłyszał. - Mamy zdobycz! Mamy zdobycz godną naszego wielkiego króla! Igrainia, ukochana rycerza, posiniaczona i powalana błotem, a mimo