kobietom drogę wyjścia zza biurka Milli mającego kształt litery „U". Teraz, by wyjść, musiałyby je przeskoczyć. an43 96 Przysunął sobie jedno z krzeseł i usiadł, swobodnie wyciągając, a potem krzyżując nogi. - Jestem - powiedział. - Mów. Milla miała pustkę w głowie. Jak się rozmawia z mordercą? Cześć, jak się masz? Ale jakaś część jej mózgu zaczęła już myśleć i wyciągać logiczne wnioski. Jak widać na załączonym obrazku, Diaz i jednooki porywacz byli dwoma różnymi ludźmi. Ale zabójca obserwował spotkanie bandziorów w Guadalupe, więc albo polował na jednego z tamtych, albo liczył, że doprowadzą go do właściwego celu. Raczej to drugie, jak sądziła - ponieważ tylko patrzył. A jeśli ktokolwiek był w stanie odnaleźć jednookiego, to tylko Diaz. Może wiedział nawet, gdzie drań podziewa się w tej chwili. Delikatnie odsunęła Joann na bok i zrobiła krok naprzód. Wciąganie w tę całą grę przyjaciółki nie było fair. To był problem Milli i to Milla musiała go rozwiązać. Wyciągnęła sobie krzesło zza biurka i usiadła; jej kolana prawie stykały się z nogami mężczyzny, choć uważała, by nie dotknąć go naprawdę. - Jestem Milla Edge - zaczęła. - Wiem. Jego twarz wciąż pozostawała doskonale nieruchoma, co bardzo deprymowało Millę. Zresztą wszystko w tym człowieku było deprymujące, chociaż pewnie mogłaby minąć go na ulicy w ogóle nie zwrócić na niego uwagi. Nie sprawiał wrażenia szaleńca, psychopatycznego mordercy Wręcz przeciwnie, wyglądał na opanowanego człowieka, który do wszystkiego odnosił się obojętnie. an43 97 Jego krótko obcięte czarne włosy i twarz pokryta jednodniowym zarostem nie wzbudzały podejrzeń. Oliwkowy T-shirt był czysty, tak jak czarne dżinsy i buty na grubej podeszwie. Krótkie rękawy koszulki opinały bicepsy mężczyzny; raczej żylaste niż napakowane, z wyraźnie widocznymi mięśniami i żyłami. Jeśli w ogóle miał przy sobie jakąś broń, to chyba tylko w bucie. Nie było to specjalnie pocieszające, tak samo zresztą jak pozornie swobodna i zrelaksowana poza przybysza. Wąż mógł uderzyć bez ostrzeżenia, ale na myśl przyszedł jej nie wąż, tylko pantera. Jak to było u Ogdena Nasha? „Gdy woła pantera, zamieraj". Problem polegał na tym, że ona sama przywołała tę panterę i teraz musiała jakoś sobie radzić. Oprócz tego jednego momentu, gdy spojrzał na kurczowo splecione dłonie przerażonych kobiet, nie oderwał wzroku od twarzy Milli. Nawet na chwilę. I to właśnie było najbardziej denerwujące. - Słyszałam, że potrafisz odnajdywać ludzi - powiedziała ostrożnie. Joann poruszyła się gwałtownie za jej plecami. - Millo... - zaczęła ostro. Milla wiedziała, co chce jej powiedzieć przyjaciółka. Że to bardzo zły pomysł, że powinna to przemyśleć, i tak dalej. Wzrok Diaza nawet nie drgnął. Milla gestem uciszyła Joann.